Na szklanym ekranie #9

Dawno nie było podsumowania filmowego, ale na swoje usprawiedliwienie dodam, że niedawno wróciłam do ich oglądania, a że nie mam weny na pisanie recenzji postanowiłam stworzyć Na szklanym ekranie. I tak krótko, bez żadnych wstępów, zapraszam was na kolejny post z filmowego cyklu.

Deadpool, reż. Tim Miller, 2016 r. 8/10

Ekranizacja jednego z najoryginalniejszych komiksów Marvel Comics. Wade Wilson (Ryan Reynolds) – niegdyś agent służb specjalnych, a obecnie najemnik – poddany zostaje nielegalnemu eksperymentowi, w wyniku którego nabywa niezwykłych mocy samouzdrawiania. Odtąd staje się znany jako „Deadpool” i wyposażony w nowe zdolności oraz czarne poczucie humoru wyrusza z misją wymierzenia sprawiedliwości człowiekowi, który niemal zniszczył mu życie.

Miałam być na tym filmie w kinie. Nie wyszło. Z przejęciem oglądałam zwiastuny, obrazki, gify, a moja ciekawość i oczekiwania rosły z każdą chwilą. I w końcu namówiłam K. na wieczorny seans z kolejną z produkcji Marvela. Włączamy i – pierwsze wrażenie świetne, oglądam z zapartym tchem, sen odszedł na drugokoniec domu i stara się mi nie przeszkadza. Na ekranie mój ukochany Ryan Reynolds. Przeżywam wszystkie akcje tytułowego bohatera, z napięcia nie mogę wytrzymać. I w koncu napisy końcowe. I jestem oczarowana. Ale czegoś mi zabrakło, ale sama nie mogę uchwycić czego. Nie mniej, ten film stał się jednym z moich ulubionych.

Nietykalni, reż. Oliver Nakache, Eric Toledano. 2011 r. 9/10

Ta historia zdarzyła się naprawdę. Sparaliżowany na skutek wypadku milioner zatrudnia do pomocy i opieki młodego chłopaka z przedmieścia, który właśnie wyszedł z więzienia. Zderzenie dwóch skrajnie różnych światów daje początek szeregowi niewiarygodnych przygód i przyjaźni, która czyni ich… nietykalnymi.

Na półce stoi od trzech lat książka, na podstawie której ten film powstał. I raczej najpierw starałbym się zapoznać z pierwowzorem, ale gdy razem ze znajomymi zdecydowaliśmy się coś obejrzeć, wybór padł na Nietykalnych. I zostałam oczarowana. Nakache i Toledano stworzyli prawdziwe dzieło szrtuki. Brak słów aby cokolwiek opisać. Najlepiej obejrztjcie sami.

B

Batman. Początek, reż. Christoper Nollan, 2005 r. 7/10

Przenosimy się do czasów kiedy młody, skłócony wewnętrznie Bruce Wayne wędruje przez świat szukając ucieczki przed prawdą i przeznaczeniem do czasu, gdy na jego drodze staje Henri Ducard, członek Ligi Cieni, której celem jest walka ze złem. Mordercze treningi i doskonalenie nabranych wcześniej umiejętności czyni z Bruce’a niemal niezwyciężonego wojownika. Pobyt w górskim klasztorze zmusza go w końcu do podjęcia trudnej decyzji. Powraca do Gotham z zamiarem walki o sprawy słabych i wystraszonych mieszkańców swego rodzinnego miasta. W tym ciężkim zadaniu pomaga mu wierny Alfred i odważna pani prokurator Rachel Dodson. Jednak to nie skorumpowani policjanci, ani kryminaliści będą jego najgorszymi przeciwnikami. Przyjdzie mu zmierzyć się z czymś, co wydawało się, że pozostawił za sobą. mniej

Postanowiłam zapoznać się z filmową trylogią Batmana i juz po kilku minutach seasnu wiedziałam, że te dwie godziny nie będą czasem straconym. Sam początek przepłakałam, jako że w moim stanie nie trudno jest się wzruszyć. Oglądałam ten film oczarowana postacią Bruce’a, efektami specjlanymi i całym miastem Gotham, które pomimo wysokiego poziomu przestępczości, chciałabym odwiedzić

Kraina jutra, reż. Brad Bird, 2015 r. 7/10
Dwoje bohaterów: uznany w dzieciństwie za geniusza, a obecnie rozczarowany życiem Frank oraz inteligentna nastolatka przepełniona zamiłowaniem do nauki Casey, wyrusza na niebezpieczną misję, której celem jest odkrycie tajemnicy miejsca zagubionego w czasie i przestrzeni, znanego jako „Kraina jutra”.
Gdy mam ochotę na lekkie filmy zazwyczaj sięgam po coś co wyszło z wytówrni Disney’a. A jeżeli ma to coś wspólnego z fantastyką i oglądam film z wypiekami na twarzy o i przejęciem w oczach, niczym małe dziecko. Kraina jutra okazała się kolejnym dobym filmem na który trafiłam. Odprężający, interesujący i wciągający.

opisy pochodzą ze strony filmweb.com