„Cała nadzieja w Paryżu” Deborah Mckinley

Kocham Paryż. Jest to miasto którego nigdy nie widziałam, ale wracam do niego bardzo często, sięgając po książki, których akcja rozgrywa się właśnie w mieście świateł. I chociaż trafiłam na powieści grosze i na lepsze, gdy zamykam oczy widzę obraz, jakie pierwszy zrodził się mojej głowie. Gdy byłam mała oglądałam kreskówkę o przygodach Madeline, która wraz koleżankami uczęszcza do szkoły internatem znajdującej się w Paryżu. Miasto przedstawione tam było w sposób nie zgoła malowniczy, urokliwy; tak, że już od pierwszych lat byłam w nim zakochana. I chciałabym go kiedyś odwiedzić. Jednak na razie te plan są nierealne, więc wędruje do Paryża oczami pisarzy i ich bohaterów… Wielkie oczekiwania miałam co do książki Cała nadzieja w Paryżu. Czy słusznie?
Jack jest pisarzem- spod jego pióra wychodzą kryminały dla facetów, z napakowanymi mięśniakami, pięknymi kobietami, które umieją tylko mdleć. Ma za sobą dwa nieudane małżeństwa- obie kobiety od niego odeszły. Eve jest kobietą po przejściach. Mieszka w Anglii, w ogromnej posiadłości, którą zostawiła jej matka Virgina, z która nie potrafiła znaleźć wspólnego języka. Kobieta właśnie dowiaduje się o ślubie córki, a w przygotowaniach ma wziąć czynny udział.

Tych dwoje ludzie, oddalonych od siebie o wiele kilometrów zaczynają ze sobą korespondować. Listy stają się już nieodłącznym atrybutem ich życia, a bez kontaktu ze sobą nie wyobrażają sobie przyszłości. Poruszają wiele tematów, ale tym jednym i głównym jest kuchnia.

[źródło]
Wielkie nadzieje zazwyczaj spełzają na niczym. Tak było i w tym przypadku. Książkę czyta się szybko, jeżeli ma się czas, pół dnia na nią zupełnie wystarczy. Ja po przeczytaniu mogłam powiedzieć że nie wiem o czym ona była. Jakiś ogólny zarys całej historii i owszem– rysował się w mojej głowie, z dość niewyraźnymi konturami, pojedynczymi wydarzeniami. Ale szczegóły… nie. Co ma do tego tytułowy Paryż? W tym mieście dwoje bohaterów pokłada ostatnie nadzieje, ale więcej nie zdradzę. Ten element układanki jest chyba najbardziej interesującą rzeczą w tej powieści.
Jak dla mnie bohaterowie strasznie zlewali się z tłem. Chociaż autorka starała się wyraźniej zarysować główne postacie (i z początku jej się to udało) to potem stali się dla mnie bezbarwni i bezosobowi. Nie potrafiłam się z nimi zżyć, razem z nimi przeżywać wzloty i upadki, radości i smutki… Nieraz jest tak, że postacie stają się dla mnie tak samo bliscy, jak moja rodzina i razem z nimi przeżywam… wszystko. Razem z nimi płaczę, śmieje się, boje, cierpię. Jednak w większości przeczytanych przeze mnie powieści nie ma tej nici porozumienia, sympatii z postaciami wykreowanymi przez autora. I ja sama nie raz zadaje sobie to pytanie : dlaczego?

Czytając książkę czułam się strasznie flegmatycznie i melancholijnie. Lubię książki, w których coś się dzieje, ale obyczajówki również darzę wielką sympatią i często po nie sięgam. Ale przy niewielu czuje się tak jak przy Cała nadzieja w Paryżu. Gdy zamknęłam powieść była godzina osiemnasta z minutami, a ja czułam się tak bezosobowo (można powiedzieć że byłam wyprana z emocji) że nie potrafiłam nawet wstać i pościelić sobie łóżka. I dlatego po przeczytaniu takiej książki stawiam na dość mocne filmy, aby odzyskać trochę tej odebranej mi energii (w tym przypadku polecam Iron Mana, albo Kwiaty na poddaszu, bo jeden może nie wystarczyć).

Reasumując: książka na pewni znajdzie swoich fanów. Są ludzie, którym ona przypadnie do gustu, bo takie książki czytają i lubią. Mi, chociaż lubię i czytam obyczajówki, nie przypadła ona do gustu i raczej do niej nie wrócę, bo nie mam po co.

Za egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Feeria!