Moje guilty pleasue! Santa Clarita Diet, sezon 1.

Już teraz Wam powiem, że ten serial to moje guilty pleasure. Każdy odcinek mnie bolał, ale uparcie oglądałam go dalej. Ba, zamierzam obejrzeć i sezon drugi.

Co może zburzyć spokój małżeństwa, którzy są agentami nieruchomości? Tajemnicza choroba, w wyniku której jedno z nich zmienia się w zombie. Joel (Timothy Olyphnat) i Sheila (Drew Barrymore) wraz z córką muszą stawić czoła nieznanemu. Ich życie nie może już być normalne, a kłopoty zwalają się na nich niczym lawina śnieżna. Dodatkowo, Hammondowie mają niezwykły talent do pakowania się w „dodatkowe” kłopoty.

Z tego co zdążyłam się zorientować na forum Serialomaniaka na Facebooku nie tylko ja miałam takie negatywne odczucia co do tego serialu. W pewnym momencie, podczas oglądania kolejnego odcinka, zaczęłam się zastanawiać czy z moim poczuciem humoru jest coś nie tak, czy to scenarzyści mają problem z wyczuciem i grubo przesadzają. Sceny, które miały mnie śmieszyć, wywoływały tylko zażenowanie. Rozumiem, że Santa Clarita Diet to serial prześmiewczy, ale co za dużo to nie zdrowo.

 

Chociaż bardzo lubię Drew Barrymore, to w tej produkcji nie mogłam się do niej przyzwyczaić. Miałam wrażenie, że gra na siłę, wcale nie zależy jej na wiarygodnym wcieleniu się w rolę kobiety zombie. Nie przez cały pierwszy sezon – czasami Barrymore potrafiła mnie do siebie przekonać, niestety, tylko momentami. Mogę z ręką na sercu stwierdzić, że oglądanie SCD mnie bolało, a jednak włączałam kolejny odcinek i nawet już zaczęłam sezon drugi. Dlaczego? Sama nie wiem. Czasami chciałabym, żeby scenarzyści zrobili coś takiego, co mnie niezmiennie zniechęci do dalszego oglądania tego serialu. Jednak za każdym razem obniżam poprzeczkę zażenowania i marnego poczucia humoru.