Boris Akunin „Dziwny człowiek”, „Grzmijcie fanfary zwycięstwa”

 

W Dziwnym człowieku ponownie spotykamy się z kapitanem, znanym z poprzednich opowiadań. Josef von Teofels ponownie wykazał się wielkim sprytem i przebiegłością oraz talentami szpiegowskimi. Wywiad niemiecki organizuje operację, której celem będzie namieszanie w strefie rosyjskiej socjety. Wszystko ma wpłynąć na przebieg toczącej się wojny. Kapitanowi udaje się dotrzeć do bardzo znaczącej postaci w całym Cesarstwie Rosyjskim. Jednak jego ofiara jest również kontrowersyjna i … bardzo specyficzna. W grę wchodzą tutaj mistyczne mocne. Tak, dobrze myślicie. Akunin zdecydował się w tej części wprowadzić na scenę postać Rasputina. W kolejnym opowiadaniu pierwsze skrzypce gra agent rosyjskiego wywiadu Aleksiej Romanow. On również dostaje do wykonania bardzo ważne zadanie. Od niego zależy, czy plany Rosjan zostaną utrzymane w tajemnicy.

Cały cykl Bruderszaft ze śmiercią jest pewnym literackim eksperymentem. Boris Akunin postanowił połączyć powieść i kino, gdzie to głównie obraz przemawiał do odbiorcy. Według mnie jest to zabieg bardzo udany; to taki powiew świeżości. Eksperyment autorka nadaje książkom pewien klimat, specyficzny, ale bardzo satysfakcjonujący. W dwóch opowiadaniach możemy przyjrzeć się bliżej sposobom funkcjonowania dwóch kontrwywiadów, w czasie trwania Wielkiej Wojny. Josef von Teofels niejednokrotnie napsuł krwi Rosjanom, a Aleksiej Romanow wykazał się bohaterstwem i sprytem. W Dziwnym człowieku Boris Akunin wprowadził na scenę Rasputina, który był ulubieńcem rodziny cesarskiej. Jest to postać bardzo tajemnicza, przerażająca i mająca w sobie to coś, co przyciągnęło do niego sympatię Romanowów. Autor perfekcyjnie go opisał, a czytanie tego opowiadania, stało się dla mnie prawdziwą ucztą literacką.