„Położna. 3550 cudów narodzin ” Jeannette Kalyta

Położna to wspaniały zawód- przyjmuje ona na świat nowe życie, jest pierwsza osobą która wita nowo narodzone dziecko jeszcze przed samymi rodzicami. Przypisuje się jej wiele cech takich jak mądrość, życzliwość, inteligencja, dobroć. Niestety należy pamiętać że jest to również praca bardzo odpowiedzialna. W rekach położnej są dwa życia- dziecka i matki. W każdej chwili może się coś stać- wystarczy jedna chwila aby poród potoczył się inaczej-niewłaściwy gest może prowadzić do strasznych komplikacji. I pomimo wszystko nie żałuje wybranej przeze mnie decyzji. I pomimo tego że jestem dopiero na I roku położnictwa czuje, że jest to to co chcę robić w życiu.

Wstyd się przyznać ale o Jeanette Kalyta usłyszałam po raz pierwszy kiedy przeczytałam krótką notkę biograficzną na okładce książki. I chociaż wiele osób kojarzy ją z jakiejś reklamy która prawdopodobnie była puszczana aż do oparu to ta kobieta w ciągu jednego dnia zmieniła mój światopogląd. Otworzyła mi oczy na wiele rzeczy których do tej nie dostrzegałam. Podziwiam ją za jej upór-przyszło jej pracować w innych warunkach niż teraz panują w szpitalu. Kiedyś nie było mowy o porodach rodzinnych, o pozycjach wertykalnych, o kontakcie matki z dzieckiem, czy o jakiejkolwiek życzliwości w stosunku do pacjentki. Położne były opryskliwe, niemiłe, a nawet gburowate. Nie zwracały uwagi na stan emocjonalny kobiety, na jej uczucia,kiedy widziała swoje dziecko tylko przez chwilę zanim je zabrano. Dobrze że te czasy to przeszłość, jednak nie wolno o nich zapominać, aby nie wrócić do tamtych polskich standardów.

Jeanette Kalyta już pierwszego dnia w szpitalu postanowiła zaryzykować. Jeszcze 20 lat temu dziecko po porodzie ord razu matce zabierano. Teraz- od razu kładzie się go na brzuchu rodzicielki. Taki zabieg ma na celu umocnienie więzi pomiędzy matką a dzieckiem. Niby nic, a taka prosta czynność może zrobić wiele. Jest to piękny widok kiedy kobieta po raz pierwszy widzi dziecko które do tej pory przez 9 miesięcy nosiła pod sercem. Wszystko co przeżyła w trakcie trwającego nawet dwie doby porodu odchodzi w zapomnienie. Liczy się tylko ta mała istotka która od tej pory będzie nadawać sens życiu rodziców.

Jeżeli zastanawiacie się nad zawodem położnej to ta książka jest takim przygotowaniem. Żałuje że nie dane mi było ją przeczytać zanim ja podjęłam decyzje. Otwiera ona oczy na pewne sprawy. I przygotowuje. Jak wspomniałam odbieranie porodów to nie jest tylko radość. A jeżeli kobieta ma urodzić martw dziecko? Co wtedy czuje kobieta, która dowiedziała się że jej maleństwo nie żyje? A co położna? Autorka opisuje w swojej książce porody które wpłynęły na jej życie. Spośród tych 3350 cudów narodzin szczególnie w pamięć wryło jej się te kilka- i każdy z nich był niezwykły. Niektóre były przepełnione bólem i rozpaczą. Emocje jakie odtwarzała autorka czułam i ja. Nie raz i nie dwa się popłakałam, a pomimo to czytałam dalej.
Gdy czytałam jedną z opinii jej autorka stwierdziła ze nigdy w życiu nie urodzi. Ból przeraża większość kobiet. Mnie też. Boje się swojego własnego porodu- tego co będę czuła. Ale wiem że warto. Nie można się zrażać. Każdy poród to cud narodzin. Jest inny niż wszystkie. I to należy zapamiętać.