J.K Johansson „Laura”

Co się dzieje gdy ginie młoda dziewczyna? Gdy z dnia na dzień znika bez śladu? Co czują znajomi, rodzice, przyjaciele? Jak odnajdują się w tej całej sytuacji, gdy na jaw wychodzą przedziwne tajemnice. I chociaż większość z nich to tylko spekulacje, potrafią zaboleć.

Miasteczko Palokaski to typowe fińskie miasteczko. Do czasu, aż podczas jednego z ostatnich dni wakacji ginie dziewczyna –Laura. W tym samym czasie w miejscowej szkole prace znajduje Miia. Pracowała w policji i zajmowała się demaskowaniem przestępstw internetowych. Co za tym idzie- ogrom czasu spędzała przed ekranem monitora co doprowadziło do uzależnienia od wirtualnego świata. Ma nadzieję ze nowa praca na stanowisku pedagoga szkolnego pozwoli jej się „wyleczyć”. Na szczęście w tej samej szkole, w gabinecie obok pracuje jej brat Nikke, który jest szkolnym psychologiem (zwanym przez uczniów- tfu, tfu, klientów bo tak powinno się teraz mówić na dzieci które potrzebują pomocy- Psycho). Miia angażuje się w sprawę zniknięcia Laury, zwłaszcza że przypomina jej pewną sprawę z przeszłości, która bardzo ją dotknęła. Dodatkowo jednym z głównych podejrzanych staje się Nikke.

Po pierwsze: to pierwszy tom sagi zatytułowanej Miasteczko Palokaski za co bardzo jestem wdzięczna autorom. Na okładce widnieje tylko jedno nazwisko pod którym ukrywają się fińscy autorzy an co dzień pisujący scenariusze filmowe i telewizyjne. Starałam się znaleźć w Internecie cokolwiek o tych osobach, jednak daremne mnie trudy- a szkoda, bo chętnie obejrzałabym film/serial do których oni stworzyli scenariusz. Może niedługo pojawi się więcej informacji, a tymczasem wracam do meritum.

Główna bohaterka, Miia, nie jest ideałem. Ma swoje uzależnienia, przez jej łóżko przewinęło się wielu facetów z czym sama się nie kryje (przynajmniej przed swoimi przyjaciółkami). Ukochany brat i jego żona Suski są dla niej pewną podporą. Kobieta stara się jak najlepiej wypaść w oczach dyrektorki angażując się w wykonywany przez siebie zawód. Je pizzę, popija colą, bawi się ze znajomymi- zwykła kobieta, która można spotkać na ulicy. I chyba to najbardziej mi się spodobało w Mii. Autorzy nie starali się na siłę stworzyć z niej ideału, który wszystko pojmuje w mig i rozwiązuje wszystkie zagadki w mgnieniu oka (a i takie postawienie raz umiejscowione są w kryminałach).

Chociaż akcja powieści skupia się głownie na zaginięciu Laury to istnieje kilka wątków pobocznych które powoli się rozwijają. I pewnie dopiero w kolejnych częściach znajdą one swoje rozwiązanie, a może staną się akcją napędową całej powieści? Mnóstwo pytań, mało odpowiedzi- tak powinny wyglądać dobrze napisane kryminały.

I chociaż „Laura” zaliczana jest do kryminałów skandynawskich to cytując AAMUPOSTI można stwierdzić że powieść jest to : „thriller psychologiczny, który wciska w krzesło i intrygując odsłania skomplikowane relacje międzyludzkie”. Prawda, prawda i jeszcze raz prawda. Każdy z bohaterów przedstawionych w książce jest inny. Ma inne upodobania, hobby, sposób myślenia, ideały, styl życia… Tak jak w prawdziwym życiu. Co za tym idzie- aby kogoś zrozumieć należy go dobrze poznać co nie należy już do rzeczy prostych. I dlatego niektórych ludzi lubimy, innych natomiast już nie. Relacje międzyludzkie bywają trudne, ale na co dzień są ukrywane. W „Laurze” odsłaniane są stopniowo, co jeszcze bardziej pobudza ciekawość czytelnika (wiem, ze tylko rozwinęłam wypowiedź którą przytoczyłam wcześniej, ale oprzeć się nie mogłam zwłaszcza, ze jestem świeżo po przeczytaniu powieści).

Ja sama po zakończeniu książki mam mnóstwo pytań, na które poznam odpowiedź dopiero za jakieś czas. Ah, do tego czasu zeżre mnie ciekawość.

Czy polecam? Z całego serca. Jeżeli lubicie kryminały inne niż wszystkie, ale jednocześnie do nich podobne nie zawiedziecie się.

W przygotowaniu kolejne tomy Nora i Venla.

Za egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Literackiemu.

LAURA| NORA | VENLA