„Dom na skraju nocy” Catherine Banner

Uwielbiam sagi rodzinne i jest to jedna z moich książkowych słabości. Rodzinne tajemnice, utarczki, problemy dnia codziennego uświadamiają mi że moje dzieci i wnuki nie zapamiętają mojego życia szczegółowo, a tym bardziej nie poznają mnie, tego jaka jestem. I właśnie to najbardziej cenię w takich historiach – poprzez autorkę i jej twórczość można spojrzeć na życie innych, tych, którzy żyli przed nami i chociaż trochę poznać tamtejsze realia.

Historia Domu na skraju nocy i rodziny Espositów rozpoczyna się wtedy, kiedy na małą, niemal zapomnianą wyspę Castellamare przybywa nestor i założyciel roku – Amedeo. I chociaż nie tego się spodziewał to tam odnajduje swój prawdziwy dom – zakochuje się, zakłada rodzinę, poznaje przyjaciół. To tam przeżywa swoje pierwsze rozczarowania, stawia opór lokalnej władzy. To właśnie na Castellamare będą związane losy jego rodziny przez bardzo długi czas. Czas na wyspie płynie powoli – ludzie nie gonią za nowinkami i oddani są bardzo swojej patronce, świętej Agacie. W Domu na skraju nocy zamieszkają trzy pokolenia Espositów.

To chyba najmilsza książka, jaką kiedykolwiek przeczytałam. Nie mam innego słowa, którym mogłabym ją tak celnie i dokładnie opisać. Dom na skraju nocy to historia ciepła w odbiorze, chociaż nie brak w niej utarczek, kłopotu i strat, le pojawiają się także i miłość, przyjaźń, rodzicielstwo. Powieść Catherine Banner to historia od której nie da się oderwać, a z rodziną Espositów, a także z pozostałymi mieszkańcami wyspy można się niesamowicie zżyć.

Losy dzieci Amadea i Pini są chyba najbliższe sercu czytelnika, a dokładniej ich najmłodszej córki. Obserwujemy ją i jej trzech braci od narodzin do później starości; możemy zobaczyć jak zmienił się ich światopogląd, ich życie, zwłaszcza, że przyszło im żyć w dość trudnych czasach. Urodzili się w pokojowo nastawionym świecie, który powoli otrząsał się z okrucieństw Wielkiej Wojny, bo nawet i ona dotarła na wyspę. Niestety, ich młodość została zabrana przez kolejne, złe wydarzenia. Młodzi musieli opuścić wyspę aby stanąc w obronie swojego kraju, a jak wiadomo, z wojny nikt nie wraca taki sam.

Wszystkich członków rodziny, a także i mieszkańców wyspy łączy Dom na Skraju Nocy. To tam wychowywały się kolejna pokolenia Espositów i spotykali mieszkańcy, którzy przychodzili do założonego przez Amadea baru. Sama chciałabym zamieszkać w takim miejscu – wyspa jest niesamowicie urokliwa i spokojna, oddalona od świata, idealna na oderwanie się od codzienności i odpoczynek, chociaż nawet i tam dotarły wszystkie nowinki naszego współczesnego świata.

Jeżeli szukacie książki przy której wasze nerwy zostaną ukojone, będzie ciepła i przyjemna w odbiorze to sięgacie śmiało po książkę Catherine Banner.